SAYIN HASAN ALPASLANIN YAZILARINI HAYRANLIKLA OKUYOR,UM

• ANADOLU BASIN YAYIN BİRLİĞİ 'de GENEL BAŞKAN,YAŞAM BOYU ONURSAL GENEL BAŞKAN SAYIN HASAN ALPASLAN,IN YAZILARINI HAYRANLIKLA OKUYOR,UM SİZLERLE,DE PAYLAŞMAKTAN MUTLULUK DUYUYORUM KARARSIZLIK ÜZERİNE YAZDIĞI YAZIYI KEYİFLE OKUMANIZ SİZLERLE PAYLAŞMAK İSTERİM.

KURALSIZLIK.
TOPLUMSAL olayların düzenli işleyişini sağlayan nice deneyim ve birikimlerin sonunda ortaya konan uygulamaları ve kuralları kabul edemediğimiz, içimize sindiremediğimizin örneklerini her yerde ve hemen hemen her alanda gördükçe üzülüyor, hayıflanıyor musunuz siz de?..
Örneğin; Yeterince trafik kurallarına uyulmadığı için her gün karşılaştığımız, içimizi sızlatan tatsız olaylar, kazalar nedeniyle yaralanan, ölen vatandaşlarımızın dramı! İçinizi sızlatmıyor mu?

Yitirdiğimiz canların ve değerlerin boyutları büyüdükçe içiniz kararmıyor mu?                                                          

Her türlü kurala aman sende, boş ver demenin sosyolojik, psikolojik ya da biyolojik nedenlerinin insanlarımıza ve ülkemize verdiği zararın boyutlarını araştırıyor muyuz acaba?...

Bizi kural tanımazlığa iten nedenlerin ve koşulların üstünde halen düşünmemizin zamanı gelmedi mi?.

Özellikle kentsel yaşamın civcivli havasında, çevrenin de etkisiyle, iyice yorgun ve bezgin düşen kişiler mi?..

Yoksa bencilliğimiz, tez canlılığımız mı?
Ya da neme lazımcılık karakter yapımızla kurallara uymayı unutuvermekte, hiçe saymaktan mı?...

Günün karmaşasını bahane ederek, biran önce evine yâda amacına ulaşmak için önünde beliren tüm kuralları engel gibi görmeyi bir maharet olarak mı kabul ediliyor?

“Önce ben” duygusu, başkalarının hak ve özgürlüklerine sırtını dönmek demek değildir de nedir?

Bu kısır döngü, arkasında asık suratlar, yersiz tartışmalar, homurdanmalar, hatta can yakıcı kavgalar bıraktığı için çocuklarımıza kurallara uyma konusunda öğüt vermemizin dayanağı da anlamı da kalıyor mu?

Geçen Pazartesi günü Çınar Meydanı, Belediye önü, Lise Caddesinin başlangıcındaki, trafik ışıklarının yayalar için yeşil ışığını beklerken kendisini uyanık sanan bazı kişileri, hareket halindeki arabaların arasından köşe kapmaca oynarcasına karşıya geçmekte olduğunu gördüğümde, kollarımı kaldırarak sessiz tepkimi ortaya koymuştum.

Göz ucuyla sağıma soluma baktığımda benim bu sessiz protestomu gören yanımdaki kişinin, ileriye doğru yaptığı hamleden vazgeçip, yeşil ışığın yanmasını beklediğini fark ettim.

Yeşil ışık yayalara izin verince, caddenin karşısına geçer geçmez, düzgün kıyafetli bir bey ile elinde çocuk tutan bir bayan bana yaklaşarak “Beyefendi, bir dakika” diye seslenince durdum.

“Sizin sessiz tepkinizi gördük, eşim ve torunumla beraber kırmızı ışıkta geçmekten vazgeçtik” dedikten sonra “kural tanımamazlığımızı, kuralsızlığımızı bize hatırlattığınız için size minnettarım. Sizi tanımak istiyorum” demişti…

Ellerime sarılmış, teşekkür üzerine teşekkür ederek yanaklarımdan öpmek istemişti.

“Aman efendim, rica ederim, lütfen, saygılar ”. Acelesi olduğunu ve “Torununu hastaneye götürmesi gerektiğini” söyleyerek buluşmak ve görüşmek üzere vedalaştık.

O, yaya geçidine her gelişimde, hep bu olayı hatırlar hızla geçen arabaların arasından fırlayan, yaşlı-genç, hatta elinden tuttuğu çocuğuyla koşarak karşıdan karşıya geçmeye çalışan kural tanımazların, bencillerin, sözde uyanıkların sayısında azalma olmamasına üzülür, kazandıklarını zannettikleri o birkaç saniyeyi nasıl değerlendirmek istediklerini düşünür ve sorar dururum.

Canımızın pahasına da olsa kural tanımamak,’Kuralsızlık’ benciliğimizde mi, yoksa genlerimizde mi? Diye. Saygılarımla…